Ingeburgerd!

Lieve allemaal,

Alweer een tijdje geleden dat we iets van ons hebben laten horen. Je raad het al, internet was maar van korte duur. Hierbij proberen we dus de afgelopen 3 weken even ‘kort’ samen te vatten.

We zijn al helemaal gewend hier in Uganda. We zijn experts geworden in een gat in de grond plassen, we bidden voor elke maaltijd en voor vergaderingen, we kunnen alle onmogelijke houdingen aannemen op een boda of in een taxi en we kunnen gerust 7 uur zonder eten …

De eerste week begon niet met veel geluk. Jorinde zakt door het stapelbed, gelukkig lag er niemand onder (waarschijnlijk teveel Matooke gegeten). Daarna brak de waslijn met natuurlijk witte was daaraan, pech! Maar als overmaat van ramp viel de stroom uit waardoor we alle was met de hand moesten wassen.
Gelukkig bracht dat weekend ons ook hele leuke dingen! We zijn voor het eerst wezen stappen in Jinja. De club, Sombrero’s, bestond uit verschillende lounge gedeeltes en een dansvloer in het midden, waar we tot diep in de nacht op swingende Ugandese muziek hebben gedanst. Daar hebben we onze eerste echte cultuur shock ondervonden. De voor de lengte van de rokjes veel te dikke Ugandese vrouwen (lees bigmama’s) dansten (lees schuurden) tegen elke willekeurige man aan (of vrouw). We wisten niet wat ze zagen, walgelijk om naar te kijken. Toen we thuis kwamen hebben we in plaats van kebab (die hebben ze hier niet) evergreen naar binnen gewerkt.
Het plan was om zondag de Bujagali falls te bezoeken, maar die bestonden helemaal niet meer. Uiteindelijk zijn we na 2 uur door de bush te hebben gereden, uitgekomen bij de Itana Falls. De entree was $15. Maar als echte Hollanders hebben we dat natuurlijk niet betaald. Jean die ons daar heen bracht heeft aan de man uitgelegd dat wij ook maar arme studenten zijn (ze denken hier dat alle mzungu’s rijk zijn). We kregen een rondleiding met een gids. Het is niet te beschrijven hoe mooi het daar was (zie foto’s).

19 mei. Deze week beginnen we iedere ochtend met het werken op een basisschool in Kangulumira. (nu is het begrip werken, iets anders dan bij ons). ‘S middags deden we dan de huisbezoeken. Daarna hebben we met een groepje kinderen van de school een brief geschreven aan hun persoonlijke sponsoren. Hierin bedankten ze de sponsor voor de materialen die ze gekregen hadden.
De huisbezoeken deze week verliepen in Ugandese sferen (rustig aan). We hebben mango’s uit bomen geplukt, gepicknickt met suikerriet, avocado en jackfruit (zie foto) en tussen door werd er ook nog even gesport (zie foto).

Vrijdag 30 mei, parish clinic. Parish clinic is een dag die georganiseerd werd van een deel van ons donatie geld. Op deze dag kwamen mensen uit het Wabwoko district (een gebied waar weinig gezondheidszorg is) naar de locatie waar de clinic werd georganiseerd. Om deze dag tot een succes te brengen is er iemand van SOH die een aantal weken voor aanvang naar de mensen toe gaat en hun verteld over de parish clinic. Het is in sommige delen van Uganda nog steeds een taboe om een kind met een lichamelijke beperking te hebben. Door naar de mensen toe te gaan, proberen ze de mensen ervan te overtuigen dat een kind met een lichamelijke handicap nog heel veel kan bereiken.
Op deze dag werden mensen getest op malaria en er werd zo nodig medicatie uitdeelt voor malaria maar ook voor epilepsie. Verder werd er voorlichting gegeven over gezondheid, zwangerschap en hiv. Natuurlijk werden er ook kinderen door zowel de ergotherapeut als de fysiotherapeuten behandeld en er werd advies meegegeven aan de ouders. Naar wederom 2 uur over een onverharde weg te hebben gereden, kwamen we aan op de plaats van bestemming. We wisten niet wat ze zagen. Zeker 300 mensen zijn afgereisd voor advies, medicatie of een behandeling. Er stond al een immense rij voor het gebouw waar wij straks medicatie uit zullen gaan delen (zie foto). Patrick (die er uit zag als een hele belangrijke man, maar geen idee wat zijn functie was) hield een kort praatje om uit te leggen hoe de dag er uit zou komen te zien. Daarnaast heeft Jorinde ons voor de groep voorgesteld. Heel maf om door zoveel mensen aangestaard te worden.
Nadat we een groot zeil hadden neer gelegd, begonnen we met behandelen van de kinderen. Barbara en Swaibu hielden de anamneses (omdat niemand hier Engels kan) waarna wij probeerden zoveel mogelijk kinderen in een zo kort mogelijke tijd te behandelen.

We gaan een lang weekend tegemoet. Dinsdag is de nationale feestdag Mattersday waarin de mensen worden herdacht die gevochten hebben voor het bestaan van het Christendom in Uganda. 4 dagen vrij! We gaan zwemmen bij Kingfisher, gaan naar de markt in Jinja en plannen een tripje naar Kampala. Ook zien Jorinde en Manon zondag nog even een Ugandees ziekenhuis van binnen, omdat Jorinde zoveel last van haar buik heeft dat ze niet meer rechtop kan staan. De reden van het bezoek is natuurlijk helemaal niet fijn, maar wel bijzonder om een Afrikaans ziekenhuis te zien. Het ziet er verrassend goed en schoon uit. Jorinde wordt behandeld door George uit Kenia die ons meteen ook uitnodigt in zijn huis (raar). Daarna worden we naar een lab gestuurd waar bloed en ontlasting worden getest. Met een zak vol pillen vertrekken we weer richting huis en gelukkig knapt Jorinde snel weer op. Maandagochtend vertrekken we toch richting Kampala. Na 2,5 uur rijden in de bus ontmoeten we Shadia die ons rondleid in de stad. Erg fijn, want deze stad is een grote chaos. Verkeersregels lijken er niet te zijn. Wie het eerst komt, wie het eerst maalt. Als je niet aan de kant gaat, pech gehad. Shadia laat ons het parlementsgebouw, het theater, de grootste shopping mall in Uganda en nog veel meer bijzondere gebouwen zien. Het is vreemd om ineens in een moderne grote stad te zijn, na al die tijd in de bush. Het leek ons leuk om sandalen te kopen, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Tussen een grote chaos van mensen (het ziet hier zwart van de mensen, was de grap van de dag) bevonden zich kleine smalle winkeltjes met heel veel kleding en schoenen (zie foto). Maar we zijn alle drie geslaagd! Als laatste bezichtigen we de grootste moskee van Uganda (zie foto’s). Voordat we naar binnen mochten werden we nog even omgetoverd als echte moslima’s. We werden rondgeleid waarna de geschiedenis van het ontstaan van de moskee werd verteld. Daarna hebben we de minaret beklommen, met een prachtig uitzicht over Kampala. We wilde voordat de zon achter de heuvels verdween in de bus terug naar huis zitten. In het donker hier rondlopen is niet fijn (op een gebit na zie je niemand). Allemaal op 1 boda (dat moet hier in Kampala) reden we naar de taxistandplaats. Levensgevaarlijk om hier achterop een boda te zitten! Nadat we Manon bijna kwijt waren omdat haar bodachauffeur nog even gezellig met een collega stond te kletsen en we een aantal keer bijna tegen een voorganger waren gebotst kwamen we zonder al teveel kleerscheuren aan op de plek van bestemming. We stapte in, in een (luxe) taxi bus. Ons afvragend of we wel echt in de goede bus zaten vertrokken we, in zover we konden zien, de goede richting. De reis duurde 3,5! Om 22:30 aten we daarom ons avondeten die Hope gelukkig voor ons had bewaard.
Dinsdag Matterday dag. Wij dachten dat het misschien wel een soort Bevrijdingsdag zou zijn, maar er wordt hier gewoon gewerkt en er wordt niet echt feest gevierd. We nemen Hope een dagje mee naar Jinja.
De rest van deze week verloopt heel rommelig. Woensdag beginnen we 3,5 uur (echt waar) na aankomst pas met de huisbezoeken. De lunch die we niet helemaal op kregen, hebben we aan de kindjes in Afrika gegeven (zie foto). Donderdagochtend regent het. Als echte Ugandese draaien we ons nog een keer om in bed en wachten we tot het droog is. Gelukkig maar, want aangekomen bij SOH blijkt er nog niemand op de drop-in afgekomen te zijn. Helaas heeft Mawazi wel slecht nieuws voor ons. De vader van Ali (onze boda boda chauffeur) is overleden. Vanmiddag is de Islamitische begrafenis waar we als collega’s verwacht worden. Na de lunch bidden we met z’n alle voor Ali en zijn familie. Heel bijzonder hoe hier de moslims en de christenen gezamenlijk bidden. De begrafenis vond buiten plaats tegen over de moskee. Er stond een grote tent met daaronder onwijs veel mensen die geknield naar verschillende sprekers zaten te luisteren. Gelukkig lang niet allemaal gesluierd. We treffen Ali. Hij bedankt ons dat we gekomen zijn en we weten onszelf niet echt een houding te geven. Hoe ga je in zo’n situatie met elkaar om in deze cultuur.
Er worden zakjes met rijst en water uitgedeeld tijdens de plechtigheid. Ook wordt er vanuit verschillende organisaties medeleven getoond, zo ook vanuit SOH. Jammer dat we er maar weinig van kunnen verstaan. We worden door de imam speciaal welkom geheten wat ons een bijzonder ongemakkelijk gevoel geeft. Het is opvallend dat er maar weinig wordt gehuild of getroost. Dan begint het bidden. Bijzonder om dit mee te maken, maar tegelijkertijd ook heel heftig. Mannen en vrouwen bidden apart van elkaar en herhalen 4x hun gebed met de daarbij horende buigingen, knielingen en handgebaren. Daarna wordt de vader van Ali in een houten kist naar de begraafplaats gebracht waar alleen mannen worden toegestaan.