28-04 / 03-05
Door: Manon, Jorinde en Eline
Blijf op de hoogte en volg Manon
05 Mei 2014 | Oeganda, Jinja
Lieve allemaal,
Deze week is onze officiële week bij Spring op Hope gestart. Vandaag neemt Israel ons mee richting Kangulumira. Wat zijn we blij, we hoeven niet uren in een plakkerige zweet bus! Natuurlijk iets later dan gepland rijden we richting SOH.
Daar aangekomen hebben we zeker nog een uur moeten wachten voordat we konden beginnen aan de eerste huisbezoeken. Als je wilt weten waarop… Dat weten wij ook niet. Wie weet komen we daar de aankomende weken nog achter.
Ons eerste huisbezoek begon bij Cedrick. Een jongetje van krap een jaar, met CP door Malaria. Omdat hij nu weer malaria had hebben we niet veel met hem kunnen oefenen. Hij maakte slecht contact en was erg huilerig door de koorts.
Daarna zijn we omstebeurt naar Swale gereden. We hebben nog steeds maar 1 bodaboda chauffeur dus we worden twee om twee naar alle huisbezoeken gereden. We kwamen aan bij, voor deze begrippen een groot huis. Binnen hoorde we een kindje huilen maar er was verder niemand te bekennen. Na een paar minuten kwamen er een paar kinderen aangelopen en Barbara vroeg (denken we) of ze de moeder wilde roepen. Er werd een kleed voor ons op de veranda gelegd en de moeder ging Swale klaar maken voor de behandeling. Swale is een jongen van 14 eveneens met CP door malaria. Hij kan alleen zitten met gestrekte benen en zijn buik daar plat op om genoeg balans te hebben. Door deze houding heeft hij verschillende contracturen (spierverkortingen) in enkels, knieën en heupen. (zie foto Swale) Swale is heel vrolijk, ondanks dat hij continue vliegen in zijn ogen en mond heeft (lijkt ons gruwelijk irritant). We hebben Barbara gevraagd de moeder uit te leggen, dat het regelmatig wisselen van de houding belangrijk is voor Swale. Maar we denken dat hier weinig mee zal gaan gebeuren omdat de ouders de hele dag op het land werken en de andere kinderen naar school gaan.
Dinsdag 29 april
Wederom zijn we met Israel mee gereden. Hier kunnen we wel aan wennen ;) We bezoeken met de bodaboda Cato van 14. Hij woont samen met zijn ouders, tweeling zus en ongetwijfeld nog een handje vol broertjes en zusjes op het platteland. We komen aan bij een hutje van klei met een rieten dak. Het is niet voor te stellen dat dit grote gezin in dit kleine hutje woont. De zus van Cato is blij verrast ons te zien en haalt alles uit ‘het hutje’ om het ons gemakkelijk te maken. Omdat de ouders van Cato niet veel geld hebben is hij ondervoed.
Op naar ons volgende en meteen laatste huisbezoek van deze dag (heel maf om maar twee huisbezoeken per dag te doen). Samen hebben we besloten om aan Israel te vragen of we niet wat meer kinderen op een dag kunnen bezoeken.
Aangekomen bij Alice wordt Jorinde ziek. Eline en Manon behandelen dit meisje maar kort, ook omdat we steeds lang moeten wachten tot dat de kinderen beschikbaar zijn voor de behandeling. Ze moet leren lopen met krukken maar is erg bang om te vallen. Vervolgens rijden we zo snel mogelijk terug naar SOH. Jorinde heeft erge buikpijn. We denken dat het door de vreemde pannenkoeken komt die Israel vanochtend voor ons heeft gekocht. Die
eten we hier dus niet meer!
Woensdag 30 april
Vandaag hebben we de meest heftige huisbezoeken van allemaal gehad. Deze huisbezoeken waren vlakbij SOH waardoor we er lopend naar toe konden gaan. We begonnen bij Amazing Grace een meisje van 4 jaar maar die eruit zag als een pasgeborene. Haar oma zorgde voor haar. Dit meisje was zo ernstig gehandicapt, dat hadden we nog niet eerder gezien. Ze kon haar knieën niet meer buigen, haar heup was gedislokeerd en ze had verschillende contacturen. Ook was dit meisje cognitief erg slecht en kon ze haar eten alleen op zuigen. We wisten alle drie niet zo goed wat we met dit meisje aan moesten. Van Barbara hoorde we dat de enige oplossing voor haar een operatie zou zijn. De operatie opzich zou gefinancierd kunnen worden, maar de na behandeling die ze nodig zou hebben is niet te betalen. Daarbij vragen we ons af of een operatie veel zin zal hebben. (Zie foto Amazing Grace).
We vervolgende onze huisbezoeken tocht naar Stewart. Het meest heftige verhaal tot nu toe. Stewart is een jongen van 7 jaar met sikkel cel anemie die op 6 jarige leeftijd CP door malaria kreeg. Door epilepsie aanvallen heeft Stewart ook nog eens zijn sleutelbeen en grote teen gebroken. Hierdoor heeft zijn vader het gezin verlaten omdat hij dacht dat zijn moeder vervloekt was. Niet te geloven! Hierdoor moet de moeder voor een gezin van 5 kinderen zorgen waarvan 1 heftig gehandicapt. De moeder voed Stewart wanneer we daar zijn. Half liggend geeft ze hem een soort sap gemaakt van mais. Hij verslikt hij zich continue, het is verschrikkelijk om naar te kijken. Via Barbara proberen we aan de moeder uit te leggen dat de manier van voeden erg gevaarlijk kan zijn voor Stewart. Ze zegt dat ze gewend is om het zo te doen en als het mis zou gaan, tja, dan is het een ongeluk. Wij hebben het idee dat ze niet van plan is om dat te gaan veranderen. We kijken elkaar verbouwereerd aan. Wat een moeilijke casus!
Donderdag 1 mei
De dag waarop de drop-in-clinic plaats vind (zie foto). Kinderen komen met hun ouders SOH bezoeken om behandeld te worden. We krijgen heel veel vrijheid om zelf te behandelen en overleggen wanneer nodig met elkaar. Omdat je in dezelfde ruimte aan het oefenen bent, gaat dat makkelijk. Ook hebben we de kleding die we uit Nederland mee hebben genomen uitgedeeld aan de kinderen.
Vrijdag 2 mei
De eerste en de tweede vrijdag van de maand worden er vanuit SOH medicijnen uitgedeeld voor epilepsie. We worden als drie doctoren achter een tafel gezet om medicijnen uit te delen aan de mensen. Een hele (voor ons) vreemde situatie.
Als mensen binnen komen gaan ze eerst naar de verpleegkundige die in een schriftje schrijft hoeveel ze nodig hebben. Daarna komen ze bij ons en wij geven ze de juiste dosis medicatie mee. Het motto: wie het eerste komt wie het eerst maalt is hier letterlijk. Als je laat komt zijn de medicijnen op en heb je pech.
Zaterdag 3 mei
Ons derde weekend alweer! Samen met Hope en Jean gaan we zwemmen bij Kingfisher. Een klein paradijsje tussen toch wel veel armoede. Het was heerlijk om te zwemmen!
Na een koude maar met deze warmte een verfrissende douche te hebben genomen gingen we eten. Gister is een haan dood gegaan en ondanks dat ze zeiden dat we kip aten, lag volgens ons toch echt de haan in de pan. Niks mis mee natuurlijk, behalve dat hij niet te eten was! Niet vanwege de smaak, maar het was net rubber! We vonden het onbeleefd om niet te eten. Maar nadat we ‘de haan’’ meerdere malen met zowel ons gebit en bestek te lijf waren gegaan, hebben we het opgegeven.
Na het eten hebben we ons klaar gemaakt voor een avondje Flavours. Een bar in Jinja waarvan de eigenaar een Nederlandse is. Er trad een Afrikaanse band op die Bob Marley achtige muziek maakte. Er ging een goede sfeer en Jorinde heeft zelfs een Afrikaanse dans geleerd! Na zeker twee uur gedanst en gezongen te hebben kregen we toch wel dorst. We zagen veel mzungu’s met een flesje: ‘Club’ lopen, dus besloten we 3 Club’s te bestellen. Het bleek een halve liter bier te zijn. Heerlijk en dat voor maar 1,30! Nadat de band uitgespeeld was, vond er een jam sessie plaats. Er kwamen overal zangers en muzikanten vandaan, die muziek gingen maken. Het was een geweldige avond!
Deze week is onze officiële week bij Spring op Hope gestart. Vandaag neemt Israel ons mee richting Kangulumira. Wat zijn we blij, we hoeven niet uren in een plakkerige zweet bus! Natuurlijk iets later dan gepland rijden we richting SOH.
Daar aangekomen hebben we zeker nog een uur moeten wachten voordat we konden beginnen aan de eerste huisbezoeken. Als je wilt weten waarop… Dat weten wij ook niet. Wie weet komen we daar de aankomende weken nog achter.
Ons eerste huisbezoek begon bij Cedrick. Een jongetje van krap een jaar, met CP door Malaria. Omdat hij nu weer malaria had hebben we niet veel met hem kunnen oefenen. Hij maakte slecht contact en was erg huilerig door de koorts.
Daarna zijn we omstebeurt naar Swale gereden. We hebben nog steeds maar 1 bodaboda chauffeur dus we worden twee om twee naar alle huisbezoeken gereden. We kwamen aan bij, voor deze begrippen een groot huis. Binnen hoorde we een kindje huilen maar er was verder niemand te bekennen. Na een paar minuten kwamen er een paar kinderen aangelopen en Barbara vroeg (denken we) of ze de moeder wilde roepen. Er werd een kleed voor ons op de veranda gelegd en de moeder ging Swale klaar maken voor de behandeling. Swale is een jongen van 14 eveneens met CP door malaria. Hij kan alleen zitten met gestrekte benen en zijn buik daar plat op om genoeg balans te hebben. Door deze houding heeft hij verschillende contracturen (spierverkortingen) in enkels, knieën en heupen. (zie foto Swale) Swale is heel vrolijk, ondanks dat hij continue vliegen in zijn ogen en mond heeft (lijkt ons gruwelijk irritant). We hebben Barbara gevraagd de moeder uit te leggen, dat het regelmatig wisselen van de houding belangrijk is voor Swale. Maar we denken dat hier weinig mee zal gaan gebeuren omdat de ouders de hele dag op het land werken en de andere kinderen naar school gaan.
Dinsdag 29 april
Wederom zijn we met Israel mee gereden. Hier kunnen we wel aan wennen ;) We bezoeken met de bodaboda Cato van 14. Hij woont samen met zijn ouders, tweeling zus en ongetwijfeld nog een handje vol broertjes en zusjes op het platteland. We komen aan bij een hutje van klei met een rieten dak. Het is niet voor te stellen dat dit grote gezin in dit kleine hutje woont. De zus van Cato is blij verrast ons te zien en haalt alles uit ‘het hutje’ om het ons gemakkelijk te maken. Omdat de ouders van Cato niet veel geld hebben is hij ondervoed.
Op naar ons volgende en meteen laatste huisbezoek van deze dag (heel maf om maar twee huisbezoeken per dag te doen). Samen hebben we besloten om aan Israel te vragen of we niet wat meer kinderen op een dag kunnen bezoeken.
Aangekomen bij Alice wordt Jorinde ziek. Eline en Manon behandelen dit meisje maar kort, ook omdat we steeds lang moeten wachten tot dat de kinderen beschikbaar zijn voor de behandeling. Ze moet leren lopen met krukken maar is erg bang om te vallen. Vervolgens rijden we zo snel mogelijk terug naar SOH. Jorinde heeft erge buikpijn. We denken dat het door de vreemde pannenkoeken komt die Israel vanochtend voor ons heeft gekocht. Die
eten we hier dus niet meer!
Woensdag 30 april
Vandaag hebben we de meest heftige huisbezoeken van allemaal gehad. Deze huisbezoeken waren vlakbij SOH waardoor we er lopend naar toe konden gaan. We begonnen bij Amazing Grace een meisje van 4 jaar maar die eruit zag als een pasgeborene. Haar oma zorgde voor haar. Dit meisje was zo ernstig gehandicapt, dat hadden we nog niet eerder gezien. Ze kon haar knieën niet meer buigen, haar heup was gedislokeerd en ze had verschillende contacturen. Ook was dit meisje cognitief erg slecht en kon ze haar eten alleen op zuigen. We wisten alle drie niet zo goed wat we met dit meisje aan moesten. Van Barbara hoorde we dat de enige oplossing voor haar een operatie zou zijn. De operatie opzich zou gefinancierd kunnen worden, maar de na behandeling die ze nodig zou hebben is niet te betalen. Daarbij vragen we ons af of een operatie veel zin zal hebben. (Zie foto Amazing Grace).
We vervolgende onze huisbezoeken tocht naar Stewart. Het meest heftige verhaal tot nu toe. Stewart is een jongen van 7 jaar met sikkel cel anemie die op 6 jarige leeftijd CP door malaria kreeg. Door epilepsie aanvallen heeft Stewart ook nog eens zijn sleutelbeen en grote teen gebroken. Hierdoor heeft zijn vader het gezin verlaten omdat hij dacht dat zijn moeder vervloekt was. Niet te geloven! Hierdoor moet de moeder voor een gezin van 5 kinderen zorgen waarvan 1 heftig gehandicapt. De moeder voed Stewart wanneer we daar zijn. Half liggend geeft ze hem een soort sap gemaakt van mais. Hij verslikt hij zich continue, het is verschrikkelijk om naar te kijken. Via Barbara proberen we aan de moeder uit te leggen dat de manier van voeden erg gevaarlijk kan zijn voor Stewart. Ze zegt dat ze gewend is om het zo te doen en als het mis zou gaan, tja, dan is het een ongeluk. Wij hebben het idee dat ze niet van plan is om dat te gaan veranderen. We kijken elkaar verbouwereerd aan. Wat een moeilijke casus!
Donderdag 1 mei
De dag waarop de drop-in-clinic plaats vind (zie foto). Kinderen komen met hun ouders SOH bezoeken om behandeld te worden. We krijgen heel veel vrijheid om zelf te behandelen en overleggen wanneer nodig met elkaar. Omdat je in dezelfde ruimte aan het oefenen bent, gaat dat makkelijk. Ook hebben we de kleding die we uit Nederland mee hebben genomen uitgedeeld aan de kinderen.
Vrijdag 2 mei
De eerste en de tweede vrijdag van de maand worden er vanuit SOH medicijnen uitgedeeld voor epilepsie. We worden als drie doctoren achter een tafel gezet om medicijnen uit te delen aan de mensen. Een hele (voor ons) vreemde situatie.
Als mensen binnen komen gaan ze eerst naar de verpleegkundige die in een schriftje schrijft hoeveel ze nodig hebben. Daarna komen ze bij ons en wij geven ze de juiste dosis medicatie mee. Het motto: wie het eerste komt wie het eerst maalt is hier letterlijk. Als je laat komt zijn de medicijnen op en heb je pech.
Zaterdag 3 mei
Ons derde weekend alweer! Samen met Hope en Jean gaan we zwemmen bij Kingfisher. Een klein paradijsje tussen toch wel veel armoede. Het was heerlijk om te zwemmen!
Na een koude maar met deze warmte een verfrissende douche te hebben genomen gingen we eten. Gister is een haan dood gegaan en ondanks dat ze zeiden dat we kip aten, lag volgens ons toch echt de haan in de pan. Niks mis mee natuurlijk, behalve dat hij niet te eten was! Niet vanwege de smaak, maar het was net rubber! We vonden het onbeleefd om niet te eten. Maar nadat we ‘de haan’’ meerdere malen met zowel ons gebit en bestek te lijf waren gegaan, hebben we het opgegeven.
Na het eten hebben we ons klaar gemaakt voor een avondje Flavours. Een bar in Jinja waarvan de eigenaar een Nederlandse is. Er trad een Afrikaanse band op die Bob Marley achtige muziek maakte. Er ging een goede sfeer en Jorinde heeft zelfs een Afrikaanse dans geleerd! Na zeker twee uur gedanst en gezongen te hebben kregen we toch wel dorst. We zagen veel mzungu’s met een flesje: ‘Club’ lopen, dus besloten we 3 Club’s te bestellen. Het bleek een halve liter bier te zijn. Heerlijk en dat voor maar 1,30! Nadat de band uitgespeeld was, vond er een jam sessie plaats. Er kwamen overal zangers en muzikanten vandaan, die muziek gingen maken. Het was een geweldige avond!
-
05 Mei 2014 - 19:21
Elly Van Der Brugge:
Hoi manon, wat een heftig verhaal en foto's. Jullie hoeven je zeker niet te vervelen en kunnen mooi werk verrichten. Een lekker zwembad als traktatie. Ben benieuwd wat voor dansen je ons straks gaat leren. Groetjes elly, lisanne en fleur -
05 Mei 2014 - 21:31
Joost:
Jullie zijn daar wel erg goed bezig!! Keep up the good work.
Gr. Joost -
05 Mei 2014 - 22:59
Pieter Augustinus:
Hi Manon, Dat waren een paar heftige weken. Je beschrijvingen zijn herkenbaar, alhoewel ik natuurlijk niet in de medische hoek gewerkt heb. Veel succes verder en probeer ook regelmatig even tijd voor jezelf te nemen. Hartelijke groet. -
06 Mei 2014 - 07:27
Floran De Waal:
Hoi Manon,
Hoi Manon, je hoort en ziet zo vaak van alles op TV, maar om dit in je verslag te lezen is heftig, heel veel succes met de komende tijd, maar denk ook aan jezelf en geniet er ook van.
groetjes, Floran
-
06 Mei 2014 - 07:41
Monique:
Hoi Manon, Wat een indrukwekkend verslag !!! Maar gelukkig zijn er ook leuke momenten waar jullie van kunnen genieten. Heel veel succes nog . Groetjes Monique -
06 Mei 2014 - 15:09
Paulien:
he jorinde en vriendinnen
wat een indrukkend reis verslag....heel mooi om te lezen en om zo een beetje mee te krijgen van je tijd daar!!
jorinde, geniet (ondanks de heftige indrukken ) nog van deze bijzondere tijd
lfs en dikke "pakkerd"
henry, mark, karin, bart en paulien -
06 Mei 2014 - 15:54
Corné Timmers:
Heel bijzonder om het allemaal te lezen wat jullie daar doen!
Super!
Groetjes,
Corné Timmers -
08 Mei 2014 - 00:38
Wilma:
Goeie Môre Manon.
Heftig om te lezen en zeker als je de foto's erbij ziet. Kunnen of mogen jullie niet zelf op een bodaboda rijden?
Jammer dat het maar twee huisbezoekjes zijn, maar de drop in clinic maakt het weer goed.
Jullie verrichten mooi werk. Petje af hoor.
Ik kijk uit naar het volgende verslag.
Groetjes vanuit een druilerig Nederland. -
09 Mei 2014 - 10:20
Cindy:
Hoi, heftig allemaal hoor. Ga zo door en probeer ook tussendoor lekker te genieten. Liefs jan, cindy, Iris en Thijmen
-
11 Mei 2014 - 09:08
Gert En Bertie Van Wijk:
Voor het moedige drietal !
Jullie doen geweldig goed en mooi werk. Fijn dat jullie veel steun aan elkaar hebben. Wees voorzichtig als jullie ergens wat gaan eten, het moet allemaal goed gekookt zijn. Ik weet uit ervaring hoe beroerd je kunt zijn (Indonesië ervaring !!) Geniet tussen door van de leuke dingen .
Groetjes, Oom Gert en Tante Bertie -
11 Mei 2014 - 14:33
Renate Groenveld:
Hoi Manon
Heftig. Ik ben trots op je.
Groetjes
Renate -
05 Juni 2014 - 08:26
Pietie:
Dag Manon en reisgenotes,
Geweldig mooi om jullie ervaringen te lezen en heel herkenbaar door mijn reizen naar Rwanda. De tegenstellingen zijn soms groot, maar blije mensen en moedige mensen te zien, dat geeft hoop. Het is prachtig om soms met kleine dingen een groot verschil te kunnen maken en zo te zien zijn jullie alle drie druk om dat te doen en gelukkig genieten jullie ook van het mooie landschap, de mensen en van je vrije tijd.
Alle goeds verder!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
